Kim Dillen

De carrosserie heeft structureel onderhoud nodig

Na twee maanden alternatief trainen, echo’s en een injectie met eigen bloed in de achillespees, ging ik weer voorzichtig mijn eerste pasjes zetten. Ik merkte helaas weinig verbetering. Was een enorme tegenvaller voor me. Zelfs een hardloopsessie op de AlterG moest ik een week na de injectie vervroegd afbreken. Mijn geduld raakte op en ik werd er knetter chagrijnig van. Eigenlijk was ik pas 2 maanden uit de running, maar het voelde voor mij alsof ik al 18 maanden niet kon doen wat ik graag wilde: hard trainen naar nieuwe doelen. Na het NK in Schoorl was ik klaar om echt hard te gaan trainen en ineens gooide de pees roet in het eten.

9 April ‘sleurde’ de coach me mee naar de orthomanueel arts om mijn carrosserie na te laten kijken. Zo kon het niet langer. De arts schrok. Forse scheefstand in de rug  en een geblokkeerde heup. Dit werkte door op het kuitbeen en de enkel en uiteindelijk dus de pees.  Meteen ook een verklaring voor de enorme spierpijnen in mijn kuit. Oei.

Twee behandelingen verder en ik mocht weer proberen te rennen. Setjes minuutjes, 2-minuutjes, 3-minuutjes, en zo langzaam uitbreiden. En ik voelde verbetering, soms liep ik zelfs pijnvrij. De reactie in de pees bij het opstaan de volgende ochtend werd ook steeds beter. Na de 3e behandeling mocht ik zelfs wat versnellingen doen. Heerlijk. Zo net voor vertrek op trainingsstage naar Portugal was dat heugelijk nieuws. Portugal zonder rennen is een No-Go voor mij, dus ik bofte.

Op naar de Algarve. Hoofddoel voor mij was bijslapen deze 11 dagen. De nachten zijn nog altijd een uurtje of vijf tot zes uur slapen, dan houdt het wel op. Trainingen waren bonus. Slapen moest ik. De borstvoeding was afgebouwd naar hooguit twee keer per dag kleine beetjes. De finish was in zicht en dat voelde oké. Het hoofddoel is helaas niet gehaald, evenmin als het volledig stoppen met de borstvoeding. Dochterlief was ‘s nachts veel van streek en de vermoeidheid maakte me een besluiteloos wezen dat uit automatisme de kleine maar weer aanlegde. Dan was de kans op snel doorslapen het grootst. Haar ochtendritme stond helaas ook nog afgesteld op  Nederlandse tijd, dus of ik of Wilfred keken om 6.00 naar Maya de Bij of het Zandkasteel aan Zee onder het genot van een flink bord havermout waar we dan samen van smulden. Geweldige deuntjes overigens, bleven de hele dag in je hoofd rondzingen. Sassa, Toto en Koning Koos, trouwe metgezellen, tegen wil en dank. Zo konden we in ieder geval om en om een beetje uitslapen, tenminste, als je je kon afsluiten van de geluidjes, het gekraai en keiharde gelach van een kruipende kleine op ontdekkingstocht door het huis.

De hardlooptrainingen startten met 2 x 20 min  non stop rennen. Dit heb ik uit kunnen bouwen naar een lange duurloop en zelfs heb ik nog enkele tempo’s op de crossbaan in Falesia kunnen doen. Ik stond versteld van de tempo’s die ik er na 2 ½ maand zonder rennen uit wist te persen. Met gemak racete ik over de crossbaan in PR tijden. Bizar! Dat alternatief trainen heeft mijn lichaam fit gehouden. Heel fijn om te ervaren, want het voelt toch altijd een beetje als ‘bezigheidstherapie’ ipv volwaardig trainen. Dat geeft vertrouwen dat ik snel weer op niveau kan zijn. De kunst is nu de pees niet te snel te veel te belasten. Voorlopig dus looptrainingen afwisselen met fietsen, ElliptiGo, zwembad, crosstrainer, AlterG, kracht zo nog wat trainingsvormen.  


Inmiddels zijn we weer op Nederlandse bodem. De trainingen draaien goed en stiekem denk ik alweer aan wedstrijden. Mooi vooruitzicht. Heb ik heel veel zin in. Ben en blijf een racer nietwaar?

Afgelopen periode heeft me doen inzien dat ik écht beter voor mezelf moet zorgen om te kunnen blijven bouwen. De belastbaarheid van voor de zwangerschap krijg je niet zo maar cadeau. Deze lange periode zonder hardlopen had voorkomen kunnen worden. Iedereen heeft z’n best gedaan, werd perfect en snel geholpen overal, alleen achteraf hadden we eerder moeten kijken naar de oorzaak van de klachten. Die moest worden weggenomen. Overbelasting was nooit een issue. Naar aanleiding van mijn vorige blog kreeg ik trouwens ook zeer interessante wetenschappelijke artikelen over opbouw na bevalling bij topsporters en de effecten van borstvoeding toegestuurd (waarvoor heel veel dank). Nergens heb ik verbanden gevonden met pezen. Wat me bij gebleven is uit deze artikelen is het risico van calcium en vitamine b6 tekort bij borstvoeding en intensief sporten. Deze geef je direct door via de borstvoeding aan je kindje. Suppleren is in dit geval zeer belangrijk. Gelukkig bevatte de Multisport vitamine van Natusport voldoende hoeveelheden zodat bloedonderzoek ook geen tekorten lieten zien. Zo heb ik veel kunnen uitsluiten en lijkt het probleem met de pees toch echt voort te komen uit scheefstand en blokkades in de carrosserie.

Inmiddels plan ik structureel massages, behandelingen bij de orthomanueel arts en pedicure. Nu nog goed slapen, dat laat zich helaas wat minder goed regisseren. Hopen dat de kleine meid snel de kunst van het doorslapen verstaat!

Het hoofd wil wel maar het lichaam niet

De 8 van Apeldoorn schoot ik uit mijn slof: met een gemiddelde van 3.20/km zat ik ineens weer op mijn oude wedstrijdniveau 7 maanden na de bevalling. En dat terwijl mijn trainingsload nog zeker niet is wat het was voorafgaand aan de zwangerschap. Vol energie en vertrouwen ging ik werken richting het NK 10km in Schoorl. Dat werd niet de tijd die ik gehoopt had, maar wel een mooie zilveren plak na een solo race. Met enorm veel zin en vol goede moed ging ik na Schoorl écht aan de bak. Ik was zo verheugd dat er weer pittigere programma’s op het schema stonden. En ik ging als een dolle. Niet wetende dat er een achillespees blessure in sloop.

Mijn voet ging pijn doen al twee dagen na Schoorl, alsof hij geblokkeerd zat. Lostrekken gaf geen verbetering. Na een week toch maar een echo laten maken. Ontstekingen in de pees en in het vetweefsel. Hoogst verbaasd in eerste instantie; achillespezen had ik immers nog nooit last van gehad.

We hebben ons suf geëvalueerd. Het kan zoveel oorzaken hebben. Wat doet een zwangerschap met je pezen en banden? Wat doet borstvoeding geven? In eerste instantie dachten we aan een mechanisch probleem waardoor de pees verkeerd belast was. Dat mechanische probleem was snel opgelost en met looprust hoopten we dat de ontsteking snel zou verdwijnen. Inmiddels zijn we vijf weken verder en zijn de ontstekingen weg. Wat rest is wel een stukje ‘slechte’ structuur in de pees. En daar moeten we nog een oplossing voor vinden. Eerste poging is volgende week: een injectie met eigen bloed wat het herstelproces een boost moet geven.

Daarnaast hebben we een structurele aanpassing nodig die mijn belastbaarheid moet vergroten. De nachten zijn namelijk veel en veel te kort. De kleine meid is sinds ze gestart is op de kinderopvang begin februari aan de lopende band snot en snot verkouden. Daar heeft ze een oorontsteking incl koorts bij gekregen. En jawel, dat zorgde voor korte nachten en veel onrust. Nachten van vijf uur kan ik mentaal prima verwerken en doen niks in mijn functioneren. Ik kan blijven gaan. Ik ben echter vergeten dat de herstelprocessen in mijn lichaam zich daar niet in kunnen vinden. Ik blijf ook maar de nachten ‘op me nemen’ omdat ik vind dat manlief meer werkt en dus fit moet blijven. Mijn moederinstinct wint het van mijn ambities. Daar is de achillespees de rekening van.

Tijd dus voor actie, vroeger naar bed en meer uit handen geven. En oh ja, wederom bijna vergeten, de borstvoeding afbouwen.

Mocht iemand weten wat de effecten zijn op banden en pezen van borstvoeding geven (en de hormonen die daarbij vrij komen), vertel! Ik hoor totaal verschillende verhalen en weet niet meer wat klopt.

Borstvoeding geven tussen de topatleten

Besloot ik mijn laatste blog (3 maanden geleden) met keuze voor de middenweg met kunst- en borstvoeding, geef ik hier nu (6 maanden post partum) nog volledig borstvoeding. Het was bijzonder interessant om jullie reacties en ervaringen te lezen ten aanzien van het wel of niet blijven geven van borstvoeding. In het bijzonder werd ik getriggerd door een tip eens te kijken naar Gwen Jorgensen, Olympisch kampioen Triathlon. Haar Insta account analyserend constateer ik dat ze 5 maanden post partum nog altijd borstvoeding geeft én een PR loopt op de 5.000m! Holy crap, het kan dus wél samen: én borstvoeding geven én fysiek presteren. Dit gaf mij de doorslag door te gaan met borstvoeding tot…we zien wel.

Gedurende de drie maanden die volgden merkte ik dat de trainingen iedere week beter voelden. De  reactiviteit nam toe, ik werd sneller, de krachttraining kostte minder energie én de zweem van vermoeidheid verdween stukje bij beetje.

De 15 kilometer bij de Zevenheuvelen en de Montferland waren degelijk tot goed met wel wat ongemakken die ik niet verwacht had. In trainingen was een pitstop onderweg inmiddels niet meer noodzakelijk. Een wedstrijd bleek andere koek. Vooral heuvelaf waren de krachten te groot om op te vangen. Daar maakte ik me dan weer zodanig druk om dat ik vergat hoe gemakkelijk het eigenlijk al liep zo 4-5 maanden na de bevalling. Door mijn ervaringen te  delen leerde  ik ook dat ik echt niet de enige ben met deze klachten en dat deze zelfs ook heel lang kunnen aanhouden. Bekkenbodem trainen, bekkenbodem trainen, bekkenbodem trainen!!!

Omdat we het jaar wilden afsluiten met een Internationale 10km in Frankrijk, planden we wat prikkels op de baan, zoals 8 x 600m en 10 x 200m. De laatste twee weken voor de wedstrijd draaide het verrassend goed en vol goede moed vertrokken we richting Houilles, nabij Parijs. Een warm ontvangst waarbij Laurenne bij zowel organisatie als atleten overal een glimlach op gezichten toverde wat dan  weer openingen geeft tot leuke gesprekken. Zo ook in de tent waar de topatleten zaten om zich voor te bereiden op de wedstrijd. Vlak voor het inlopen haal ik Laurenne op bij Wilfred en neem haar mee in de verwarmde tent. Ik geef haar borstvoeding wat tot enig gegniffel leidt bij de dames uit de Oekraïne. Al snel komt er echter een Française naast me zitten (Clemence Calvin, zilver EK marathon 2018) en zij deelt haar ervaringen met borstvoeding en de opbouw terug in de topatletiek. Rete interessant en super lief. Uiteindelijk finishte ik vlak achter haar en was ze verrast over mijn post partum debuut. Mooi hoe een kindje verbindend kan werken en opening geeft tot gesprekken.

Maar wat een wedstrijd was dat! Een bruut gewelddadige start ten eerste. Toegang tot de avondrace krijgen alle mannen die sub 39 min lopen en vrouwen sub 43 minuten. Maar liefst 155 man/vrouw finishte sub 34 minuten. Geen eenzame race dus en een start waarbij iedereen er knetterhard  vandoor gaat. Het geduw achter mij was dusdanig , dat ik uit automatisme achterover ging leunen. Dit moet een maf gezicht geweest zijn en zwaar irritant voor alle kerels om me heen J . In alle consternatie vergeten mijn Polar aan te zetten waardoor ik zo’n 150m miste wat de vertwijfeling onderweg deed vergroten. Het liep lekker,  gemakkelijk eigenlijk wel. Langzaam kwam er wat meer ruimte op het parcours waardoor de vele bochten beter aan te snijden waren. Ik passeerde het 5km  punt op 17 minuten en 5 seconden volgens de grote klok langs het parcours. Ik kon het haast niet geloven en sloeg aan het rekenen met mijn eigen tijdwaarneming die dus te laat was aan gezet. Mijn horloge hield de afgelegde afstand niet goed bij denk ik door de vele bochten. De kilometertijden deden een totaal andere tijd vermoeden.

 Bij het ingaan van de laatste ronde van de drie, was echter een vlug rekensommetje gemaakt, en leek het inderdaad te kloppen. Ik koerste op een lage 34’er! Holy moly! Blijven gaan, blijven gaan! Door de straten bulderde de Franse speaker dat Julien Wanders het Europees Record aan flarden liep. Wat inspirerend was dat!  Het bleef lekker lopen en pas de laatste kilometer toen ik wat gas wilde bij geven, werd het pittiger. Finish in 34.16 met beide handen in de lucht.

Wat een afsluiter van het jaar, nog geen 6 maanden na de bevalling. Ik voel me gezegend met een prachtige dochter en een gezond belastbaar lichaam.

1 Januari 2019, dan beginnen we écht met trainen zei Wilfred steeds. De trainingen zijn nu dus écht begonnen…

Proost, de beste wensen voor iedereen!

Hardlopers met zonnebril

In alle jaren dat ik nu in de atletiekwereld rondloop, kwam ik ze af en toe tegen: de atleten die met zonnebril lopen. Ik vond het altijd een beetje protserig, tikje arrogant aanzicht. Alsof iemand zich verschuilt achter die fancy sportieve bril.

Totdat ik voorjaar 2017 een bericht las van veelvoudig Nederlands kampioen Greg van Hest. Een bericht over hoe je je kan voorbereiden op de warmte bij de marathon van Tilburg. Eén van de tips was het dragen van een goede zonnebril: “veel energie gaat verloren door zon in de ogen! Ook gaan je ogen door de felle zon knijpen en dat kan hoofdpijn veroorzaken”. Zelf was ik in voorbereiding op de marathon van Berlijn najaar 2017. De tip nam ik over want in Berlijn had je vaak te maken met zonnige omstandigheden. Alle energie die verloren gaat tijdens een marathon is zonde. Bij de zoektocht naar een goede bril kwam ik in contact met Bollé Eyewear. Zij zijn al een grote speler in o.a. de wintersport en zeilsport. Ook in het wielrennen laten ze mooie (technologische) ontwikkeling zien.

Voor het hardlopen en fietsen draag ik tegenwoordig het model Bolt S. En ik ben verbaasd over hoe lekker het loopt met een bril op. Vooral in zonnige omstandigheden met de laagstaande najaarszon is het ideaal. Door de meekleurende glazen heb je perfect zicht op de ondergrond. Erg fijn als je nog niet helemaal zeker bent in de enkels (zwikgevaar). Het boogje op de neus is aanpasbaar voor iedere neus. Voor de pootjes geldt hetzelfde, ook buigbaar, en daardoor een perfecte fit voor ieder.
Tijdens het wielrennen draag ik tegenwoordig altijd dit model. Geen zand in de ogen, geen traanogen meer van de wind, perfect zicht (ook bij regen) en de wereld ziet er door de gekleurde glazen altijd nét een beetje mooier uit. Ook fijn bij wat meer droevig najaarsweer. Tot slot vind ik het heerlijk om in de ‘jaag’stand te komen; ik duik laag in mijn stuur, achter mijn bril, ogen op mijn prooi en rammen op die pedalen. Genieten!

Oh en vergeet de fancy helmen van Bollé niet! Heerlijk die kleuren. Volgende keer hierover meer.

Running Mom Struggles

De tijd vliegt en zo ook de ontwikkelingen en groei van de kleine meid. Ze groeit als kool, volgt alles met haar oogjes, brabbelt onverstaanbare verhalen en heeft de functie van haar handen ontdekt. De eerste 12 weken nam ik haar overal mee op sleeptouw, was geen probleem. Nu lijkt ze meer behoefte te krijgen aan rust om haar heen om ook echt de slaapjes te doen en een ritme te krijgen. Misschien ook wel goed voor moeders, zodat die ook wat rustiger wordt en overdag wat slaap kan inhalen van de nacht.

Ik vind het niet gemakkelijk om rust te vinden. Ik sta continu ‘aan’. Ben verbaasd over hoeveel tijd je bezig bent met een kleine en hoe weinig je op een dag uit handen krijgt. Het is de kunst je daaraan over te geven. En niet tijdens de slaapjes een soort van schade in te halen in wat-je- allemaal-had-willen-doen.

Logistiek is het ook wennen. Als ik ga trainen is het niet een kwestie van pakje en schoenen aan en gaan. Nee, er moet eerst melk in de koelkast komen om paniek voor de achterblijvers te voorkomen. Daarnaast is hardlopen met een grote melkvoorraad geen aanrader . Kolven gaat alleen als je relaxt bent. Dus haast of niet, je moet ontspannen en je 20 minuten lang overgeven, wetende dat als het niet lukt, je niet van huis kunt… Dat bleek voor de eerste baantraining deze week dan ook niet te lukken. De eerste keer weer mee trainen met de groep. Opa opgetrommeld als oppas. Geen succes: geen melk en ontroostbare dochter. Het werd 35 minuten loslopen.

De trainingen en belastbaarheid kennen wel een stijgende lijn. Kleine stapjes vooruit en soms even terug geworpen worden. De hoge hartslag normaliseert ook langzaam. Het aantal looptrainingen staat nog steeds op 3 en soms 4 keer per week. Een uur aaneengesloten lopen is geen probleem meer. De interval trainingen zijn ook onderdeel van het schema. De intervaltrainingen zijn van 12 x 1 minuut uitgebreid naar een training met daarin 2 x 5 minuten, 2 x 4 minuten, 2 x 3 minuten, 2 x 2 minuten en 2 x 1 minuut. Iedere sessie met hardere tempo’s vragen nog om een pitstop in de bosjes. Tevens heb ik zeker 24 uur herstel nodig om de druk op de bekkenbodem weer weg te krijgen.

Alle trainingen kennen wel een zweem van vermoeidheid. Ik verwacht dat de gebroken nachten met te weinig slaap én het geven borstvoeding me dit brakke gevoel geven. Het doet me in dubio zitten. Door over te stappen op flesvoeding zal ze sneller doorslapen én spaar ik 500 Kcal per dag met het geven van borstvoeding. Echter, het kunnen geven van borstvoeding is bijzonder en niet voor iedereen weg gelegd. Dit natuurlijk proces moet ik koesteren vind ik. Het voelt egoïstisch als ik voor mezelf beter voelen kies en het beste wat je kind kan krijgen inruilt voor kunstmatige voeding. Een moeders lichaam produceert namelijk melk met die voedingsstoffen die je kind op dát moment in zijn of haar groei nodig heeft. Machtig mooi toch hoe het lichaam werkt. Enfin, het wordt voorlopig een middenweg. Na 3 maanden gaan we nu overdag over op de flesvoeding en de ochtend en avond ( en nacht ) blijft ze lekker nabij. Nog maar even genieten van die mooie momenten samen.

Opbouwen na een bevalling, maar hoe dan?

Twee weken na de bevalling dacht ik wel weer hersteld te zijn. Twee weken rust na een marathon volstaat bij mij, dus dat zou genoeg moeten zijn toch?  Dat was wat ik dacht tenminste. Dus naar de sportschool getogen en lekker low impact het hart long systeem weer prikkelen op de crosstrainer. Achteraf was dat iets te enthousiast gedacht. In combinatie met de huis-tuin-en-keuken activiteiten bleek dat al gauw een flinke belasting op de bekkenbodem. Om het lange termijn hardloop geluk voorop te zetten, toch maar besloten twee extra weken rustig aan te doen en de focus op de inner core gelegd. Dagelijks vele oefeningen op het programma die de diepe spieren in en rond de bekkenbodem sterk maken. Een interview over de bekkenbodem met Gwen Jorgensen, de olympisch kampioene triatlon overtuigde me eens te meer om niet te snel te gaan en deze stap terug te doen. (https://www.youtube.com/watch?v=hxxBX8UZ7i4 )

Een uitje naar het Europees Kampioenschap in Berlijn zorgde voor leuke afleiding. Daar niet zijn om deel te nemen, maar toe te schouwen viel me gelukkig niet zwaar. Iedere blik op Laurenne maakt me intens gelukkig en er liggen meer dan genoeg toernooien in het verschiet. Samen met Laurenne in het immense stadion van Berlijn was ook een te gekke belevenis en geeft me vibes voor de toekomst. In plaats van deelnemen beperk ik me tot wandelen in het prachtige park van Slot Charlottenburg.

Terug in Nederland vond ik bij 5,5 week na de bevalling dat ik best wel weer eens mocht proberen te gaan rennen. Heel voorzichtig honderd meter joggen, honderd meter wandelen. Het voelde vreemd, alsof de bodem er ieder moment uit kon vallen.  Los van die bodem, hoe lekker was het om weer door de bossen te dwalen. Het begin was gemaakt en pijntjes bleven gelukkig uit. We gaan door met bouwen en bekijken iedere keer of er een reactie volgt. Zo ja, dan sturen wij bij. Gelukkig was het zitten op een wielrenfiets vanaf 6 weken ook weer mogelijk. Tja,  stiekem kun je toch aardig ‘gewond’ raken.

Sinds een week heb ik zowaar ook weer een trainingsschema! Voorlopig met drie looptrainingen per week. Twee keer het bos in en eenmaal op de AlterG, om de impact van de klappen tijdens het lopen te beperken. Je stelt het apparaat in op een bepaald percentage van je lichaamsgewicht, je voelt je een soort van opgetild worden en lopen maar. Top apparaat. Verder nog twee fietstrainingen en een training op de crosstrainer. Op deze manier kan het hart long systeem voldoende geprikkeld worden en kunnen de spieren, pezen en aanhechtingen langzaam wennen aan de loopbelasting. Wat dat betreft hebben we opgebouwd met 12 x 1 minuut, 8 x 3 minuten, 6 x 5 minuten, 3 x 8 minuten, 4 x 12 minuten en 2 x 20 minuten.  Alles met een wandelpauze van 1 of 2 minuten. Vanaf eind deze week (8 weken post partum) gaan we ook wat interval starten.

Wilfred heeft bij de Tilburg Ten Miles Alberto Salazar aangesproken, coach van o.a. Galen Rupp, Sifan Hassan maar ook van Kara Goucher. Kara heeft in 2010 een zoon gekregen en zij vierde haar comeback 7 maanden later met een dik Personal Best bij de Boston marathon. Salazar adviseerde de eerste 7-8 maanden 30%-40% alternatief te trainen o.a. op de AlterG en benadrukte dat die maanden niet naar tijden te kijken. Hard trainen, prima, maar vooral geen focus op tijden.

Zo pik ik her en der adviezen op en focus me op de lange termijn. Ik geniet van iedere extra stap die ik kan zetten en de alsmaar groter wordende rondes door bos- en heidegebied. Langzaam komt de power weer terug  op de fiets. Al rennend voel ik me inmiddels niet meer een zak aardappelen en probeer ik het jog temp op te voeren. Heel onwennig gevoel, maar en dat is het fijnste, iedere dag voel ik me weer een beetje meer atleet.

Wat het atleet gevoel verder stimuleert, was de vraag van de Atletiekunie om de warming-up te verzorgen voor alle pupillen bij de Athletic Champ Finale in Eindhoven. Wat een een toffe ervaring!  Zo’n grote groep kids die nagenoeg alle oefeningen volgen en later enthousiaste ouders spreken, vond ik erg leuk. De opzet van de competitie bij pupillen is in positieve zin geëvolueerd. Lekker dynamisch teamwork waarbij er veel meer actie is als vroeger en er dus veel meer bewogen wordt. Goede ontwikkeling!

Halfway and it’s a ….

Inmiddels aangeland in week 22 van de zwangerschap. Over de helft, nog maar 18 weken te gaan om de kleine mop in mij tot een volwaardig wezentje op deze wereld te zetten. De 20 weken echo vond ik rete spannend. Gelukkig kregen we de bevestiging dat alles erop en eraan zit. Wat een geschenk! Er miste één iets, dat wel…juist, IT’S A GIRL!!!

De drang om mijn lichaam van goede brandstoffen te voorzien (net als in trainings- en wedstrijdperiodes) probeer ik stug vol te houden. Stonden de eerste weken vooral in het teken van het vormen van alle organen, het bottenstelsel…..de tweede helft is vooral gericht op de groei. En dat is te merken. Mijn buik begint een aardige bolling te vertonen en mijn voorgevel is mijns inziens volkomen buitenproportioneel. Ik eet nog steeds gelijkwaardige porties als in mijn trainingsperiodes en heb mijn Natusport suppletie vervangen door de Natusor Multi Stong Gold Mama 🙂 . Ging dat in het verleden in mijn trainingsarbeid zitten, nu in de groei van de kleine. Met deze suppletie weet ik ook zeker dat ik aan alle behoeften in mijn lijf in dit bijzondere proces kan voldoen.
De geringe klachten van misselijkheid uit het eerste trimester zijn verleden tijd. De bekkenbodem houdt het ook aardig. Dat geeft ruimte om op werkdagen nog geregeld te sporten en op vrije dagen veel te ondernemen. Iets te veel soms waardoor ik weer terug gefloten wordt met klachten in de buik. Het is nog een hele kunst om je gemak te houden. Ook al piept en kraakt het, voel ik me soms ontzettend moe en lamlendig, een sportmomentje geeft nog altijd energie. Zo lang het kan ren ik door. Niks lekkerder deze dagen dan een rondje dwalen over de heide in het zonnetje.


Overstappen op de crosstrainer, of uiteindelijk het zwembad wil ik zo lang mogelijk uitstellen. Al zal die stap niet lang op zich laten wachten. Vanaf 24 weken gaat de kleine toch echt over de bekkenrand hangen en wordt de druk op de banden groter. Om toekomstige problemen te voorkomen, wil ik op advies van Ruyssenaers Van den Broek Fysiotherapie, voorzichtig zijn en de kilometers terug draaien. Stoppen met sporten is geen optie, tenminste als dat geen problemen oplevert. Niks fijners als na een lange dag werken, het hart-longsysteem nog even prikkelen. Alles met lichte intensiteit, dat wel. Fit blijven, kracht houden en fris in het koppie . Dat helpt straks ook in het herstel en de wederopbouw naar de marathon. Tokio 2020, mijn buik groeit met de dag en mijn amibities groeien mee. Onzettend veel zin in.

We gaan zien wat komen gaat de komende maanden.